poniedziałek, 15 lipca 2013

Rozdział XXIV

Carlisle
Bon Jovi - Letting You Go

    Głośnym świstem przecięła ciężkie letnie powietrze, po czym padła na ziemię u mych stóp, już bez życia.
    A ja nic, tylko stałem sparaliżowany, spoglądając to na nią, to na Heidi, która po chwili batalii zniknęła w fioletowych obłokach słodkiego dymu.
    Jesteś lekarzem, zrób coś! Może da się ją jeszcze uratować - krzyczały moje myśli zduszonym głosem przypominającym jęk.
    Uklęknąłem przy niej, czując, że moje oczy bardziej suche już być nie mogą.
    Moja Esme, moja miłość, mój powód do życia, moja wiara w lepsze jutro.
    - Kochanie, proszę, nie rób mi tego, proszę cię - wyszeptałem. - Proszę,
    Dotknąłem jej zimnego jak lód policzka i już z przyzwyczajenia sprawdziłem puls w lewej ręce, choć wiedziałem, że go nie wyczuję. Nie wyczuwałem od tamtego razu w kostnicy i nie wyczuję teraz.
    Jak na zawołanie, moje myśli wypełniły się wspomnieniami tego dnia. Moim zejściem do przyszpitalnej kostnicy, w której była ona, na wpół martwa. Serca, które nie dawało za wygraną i biło ostatkami sił. Chwili, gdy zdjąłem białe prześcieradło z jej idealnej twarzy i zawładnęło mną uczucie, którego nie da się opisać słowami. Ostrych kłów, które wpuściły tyle jadu, by cierpiała jak najmniej. Zamknięciu jej w szczelnym uścisku i zaniesieniu do domu.
    Wróciłem do rzeczywistości, w której to ja byłem pieprzonym dupkiem, to ja byłem Charles'em, który poniżał swoją kobietę w najgorszy możliwy sposób, zdradzając ją z inną.
    Ognisko zaczęło dogasać. Dobiegły do mnie dzieci, wołając jej imię raz po raz. Ich wzrok nawet przez sekundę nie spoczął na mojej osobie. Nie trzeba było być Edwardem, żeby znać ich myśli, z jednej strony zrozpaczone po stracie przyszywanej matki, z drugiej przepełnione nienawiścią i wrogością do mnie.
    Dopiero teraz to do mnie dotarło.
    To była moja wina. Moja i tylko moja. Gdyby nie moja głupota i lekkomyślność, nic takiego nie miałoby miejsca.
    Osunąłem się na ziemię i zakryłem twarz dłońmi, zanosząc  się wampirzym płaczem.
    Podczas, gdy moje dzieci bezskutecznie próbowały reanimować moją martwą żonę.


Esme
Iron Maiden - Blood Brothers

    - Nie podchodź do mnie - powiedziałam do niego, gdy wysunął lewą stopę do przodu. Nie wiedzieć czemu, bałam się go. - Nie po tym, co przed chwilą powiedziałeś. Skoro jesteś tym, za kogo się podajesz, powinieneś szanować moje decyzje dotyczącego mojego życia. Chcę już wracać do Forks.
    - Nie.
    Zignorował moje prośby i podszedł bardzo blisko. Na jego twarzy malowała się niesamowita furia. Z niezwykłą szybkością złapał moją prawą rękę i bardzo mocno wykręcił ją do tyłu. Jęknęłam z bólu.
    Uśmiechnął się szeroko.
    - Zdziwiona, że potrafię zrobić krzywdę wampirowi? Tu, gdzie teraz jesteśmy, to ja mam władzę i nieskończoną moc. Ty nie masz żadnej. Mogę cię nawet zabić, a ty nic na to nie poradzisz. Chociaż nie, to na razie nie wchodzi w rachubę. Na razie. Więc nie wierzgaj się tak i stój spokojnie.
    Poddałam się jego rozkazom i patrzyłam bezradnie, jak związuje mi ręce sznurem z metalowymi wstawkami.
    Zebrałam się na rozsądne myślenie. Jestem wampirem i byle jakie dziecko nie może pokonać mnie zwykłym sznurem wzmocnionym metalem. Wystarczy, że użyję mojej nadzwyczajnej siły i rozchylę lekko ręce. To powinno wystarczyć, żeby porwać  sznur. A potem złapię go za ramiona i spróbuję unieruchomić.
    Szybko pożałowałam mojej decyzji, bo gdy tylko Christian zobaczył, co chcę zrobić, natychmiast puścił linę i z całej siły uderzył mnie w brzuch. Nie tak, jak biją dziewięcioletnie dzieci. Zatoczyłam się i upadłam na skuty, przeraźliwie zimny lód. Przed ponowną utratą przytomności zdążyłam jeszcze zadać sobie pytanie: Dlaczego?


    Obudziłam się w ciemnym pomieszczeniu bez okien, który oświetlała goła żarówka zawieszona na cienkim kablu na suficie. Uwagę zwracały rysunki i schematy ludzkiej czaszki oraz szkice jakiegoś dziwnego wynalazku nakładanego na głowę na przeciwległej ścianie. Przyrząd ten do złudzenia przypominał hełm średniowiecznego rycerza, ale wykonano go, żeby miał nie chronić, a - poprzez wbudowane bomby - doszczętnie niszczyć czaszkę, doprowadzając do natychmiastowej śmierci.
    Otworzyłam szerzej oczy. Coś oprócz mrocznej scenerii zdawało się nie być takim, jakim powinno.
    Próbowałam podnieść rękę z oparcia metalowego krzesła, na którym siedziałam, by sprawdzić, co stało się z moją głową, że czuję, jakby była za ciasna, ale nie dałam rady.
    Obie unieruchomione były wielkim łańcuchem, jakiego używają masarze do wieszania surowych płatów mięsa w rzeźni.
    A na głowę, niby za małą, wciśnięto mi urządzenie, które mogłam sobie oglądać na rysunkach na ścianie.
    - Podoba się hełm? - odwróciłam głowę w kierunku donośnego głosu.
    Christian. Mogłam się tego spodziewać. Zdawało mi się, czy od naszego ostatniego spotkania, jakąś godzinę lub dłużej temu, zależy, ile byłam nieprzytomna, urósł przynajmniej o kilka cali i zmężniał, tak, że wyglądał już na pełnoletniego? A może zwieńczenie mojej głowy tak na mnie działa. Działa na wzrok i zasłania usta przyczepionym kawałkiem metalu, dzięki czemu zamiast zdania "Nie możesz mnie tak więzić" wymamrotałam ledwo rozróżniane sylaby.
    Spojrzał na mnie z pogardą, jakbym była co najmniej jakąś złodziejką czy gwałcicielką.
    - Będziesz się musiała jeszcze wiele nauczyć. - Podszedł do ściany, na której wisiały rysunki. 
    - A tymczasem mam dla ciebie odpowiednie zadanie - kontynuował. - Charakter mam podły, ale serce dobre, więc dam ci szansę na uwolnienie się i powrót do rodziny. Ale mam jedno ale.
    Odwrócił się do mnie plecami i wskazał na szkic z tym dziwnym urządzeniem.
    - Tak, właśnie to masz na głowie. Za równe dwadzieścia trzy minuty uruchomią się bomby i twoja głowa wyleci w powietrze. Chyba że znajdziesz klucz, który ukryty jest -  schylił się i dotknął czarnej płachty, po czym jednym ruchem zdjął ją i rzucił w kąt - tutaj.
    Nie mogłam uwierzyć, w to co zobaczyłam.
    Na podłodze, w kałuży krwi, leżał człowiek, żywy, mężczyzna. Jego brzuch pokrywały setki blizn po cięciach nożem, a cała twarz skąpana była w szkarłatnej posoce.
    - W jego brzuchu znajdziesz klucz - powiedział, gdy wstrzymałam oddech, na wszelki wypadek. - Tylko pamiętaj - on wciąż żyje.
    Po czym wstał, uśmiechnął się i wyszedł z pomieszczenia.

 ................................................................


    Kochani, kochani, kochani, witam Was serdecznie po jak zwykle długiej przerwie. Nie wiem czemu, ale ten rozdział pisało mi się wyjątkowo źle, narobił mi sporo problemu, a gdy miałam już prawie połowę, niechcący mi się usunął. Życie -,-
    Zaplanowałam sobie, że ten rozdział będzie przedostatnim, w tym miesiącu (może) pojawi się ostatni i w sierpniu ruszamy z drugą częścią, w której skupimy się bardziej na rodzinie Cullen i ich relacjach.
    Wiecie lub nie, ale jutro przypadają pierwsze urodziny bloga. Jest to dla mnie wielkie szczęście być z Wami już rok, już rok patrzeć na szybko skaczące liczby w wyświetleniach i już rok dzielić się moimi tworami literackimi. Bardzo dobrze mi jest z Wami, choć jak wiecie, rozdział na miesiąc, trochę mi głupio, teraz może uda mi się coś zmienić i ogarnąć moje lenistwo. Jeśli chodzi o moje sprawy prywatne, to można powiedzieć, że wyszłam prawie na prostą.

    Nie przedłużam. Dzięki jeszcze za 10 000 wyświetleń, właściwie to już 10 500, ale mniejsza oto.
A, pozdrawiam Esme, Issie, Rickmanicką, Poison, Nessie, która napisała mi piękny komentarz - pamiętam o Twoich blogach, spodziewaj się komentarza ode mnie niebawem <3 i Ance, która również zachwyciła mnie swoją opinią.

22 komentarze:

  1. Bon Jovi? Iron Maiden? Już Cię kocham <3
    Bardzo się cieszę, że wróciłaś do nas nareszcie ;)
    Tęskniłam za Tobą i tym opowiadaniem ;)
    Rozdział bardzo mi się podobał ALE :
    Perspektywa Carlisle'a <-- płaczę ;-; Ryczę i nie wstaję ;cc
    Czekam z niecierpliwością na next!
    Pozdrawiam również ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, to ja cię kocham. Słuchasz zajebistej muzyki i tyle <3
      Dzięki :**

      Usuń
  2. Świetny rozdział :) Trochę krwawa końcówka :D Współczuję Esme, ja bym w życiu czegoś takiego nie odważyła się zrobić, no ale w końcu tu chodzi o jej życie. Nie wiem jak postąpi, ale na pewno się uratuje :)
    A moja opinia do poprzedniego rozdziału była naprawdę szczera :) Napisałam to co uważałam za prawdziwe :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Zabiję o gówno, które nazywa się Christian! Być takim chamem dla własnej matki! Grrr -,-. Esme go kochała, a on bez pardonu tak się wpieprza -_- Kretyn, idiota i debil. Żal mi Carlisla. Ale jeśli to prawda, że zdradzał Esme z Heidi... Należy mu się. Coś mi się wydaje, że Esme nie przeżyje tego zadania z kluczem ;__; Ble, aż mi się nie dobrze robi na myśl o wyjmowaniu czegoś takiego z czyichś wnętrzności. Alee... Gdyby to były wnętrzności Christiana to bym się zgłosiła. Należy mu się. Życzę weny, no i czekam na nn.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha Issie kocham Cię :*
      Tak, Carl'owi należy się w stu procentach, tak samo Christian'owi. A Esme będzie z tym kluczem wystawiona na ciężką próbę.
      Nie żeby coś, ale ktoś mi mówił, że są szanse, że jej się uda <3
      Dzięki, dzięki, dzięki <3

      Usuń
  4. Och, kotku, ty wiesz, że tego małego geja, to ja bym najchętniej zabiła. xd
    W końcu doczekałam się reszty rozdziału! Oh yeah! Jak można w ogóle włożyć takie guwno (tak, nasze błędy ortograficzne xd <3) na głowę Esme! W ogóle, jak on każe jej grzebać w brzuchu jakiegoś tłuściocha i mówić, że ma dobre serce? Nie no, Madziu, powiedz mi, jak się dostać do tego geja, a nie zawaham się przed morderstwem!
    No, Carlisle mnie wkurwił i to nieźle, ale i tak go kocham. <3 Więc, jak było ustalone, ja biorę dół, a ty górę, tak? ;d
    Szykuj się jutro na wiersz czy co to jest o twojej rocznicy. ;>
    No to jak, kiedy dodajemy nasze opowiadanko? xd

    OdpowiedzUsuń
  5. Kocham Cię, wiesz o tym :*
    Fb, bejbe, fb :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Cudowny rozdział :d
    Taki zrozpaczony Carlisle.. I ten synek Esme.
    Wredny jest. -.-
    Chyba oglądałaś ostatnio, którąś z części Piły, bo ostatnia część rozdziału strasznie mi przypomina jedną scenę z tego filmu :D
    Jednym słowem genialnie :d
    Już czekam na następny rozdział :D
    Pozdrawiam..<3
    Marta :P

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie, nie oglądałam, ale chciałam trochę odejść od klasycznej, nudnej już lekko, fabuły i wprowadzić jakąś makabrę :)

    Dzięki i też pozdrawiam ;)
    Ps. Weźcie mnie informujcie o Waszych nn w spamie ;*

    OdpowiedzUsuń
  8. Normalnie cudo no! Warto było czekać :D Ja również się przyłączam do klubu morderczyń Christiana ;p Ten sukinsyn chce zabić własną matkę ^^ Zajebisty pomysł z tym hełmem, ale jednak biedna Esme, co ona zrobiła? To Carlisle powinien tam siedzieć, on jest przyzwyczajony do grzebania ludziom we wnętrznościach ^^. Trochę mi się go żal zrobiło, ale chyba mu się należało. ;( Ja chcę kolejny rozdział!!! Kocham Ci normalnie (ale wzynanie ^^ Nie no, ale i tak Cię uwielbiam)
    Ps. U mnie nowy rozdział :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha no to chyba musimy jakiś klub założyć :D
      Ja też Cię uwielbiam i zaraz lecę skomentować ;*

      Usuń
  9. Zostałaś nominowana do Liebster Awards i The Versatile Blogger

    OdpowiedzUsuń
  10. Matko jedyna... xd Włąśnie na początek witaj :) Stęskniam się i to bardzo! Przepraszam za niezbyt ogarnięty wstęp ale jestem w szoku. Jak czytałam to... normalnie się czułam jakbym oglądała "Piłę" :D Matko jedyna, ale ten słodki, malutki chłopiec jest zły hue hue xd
    Ja mam zapłon normalnie -.- Wczoraj miałaś roczek! Tzn twój blog xd Wszystkiego najlepszego i moje grtilacje kochana ;*

    Całuski, nieogarnięta Jazz xd

    OdpowiedzUsuń
  11. Nareszcie - chwała ci, że w końcu napisałeś. Cóż mogę powiedzieć? Wiedziałam zawsze, że imię Heidi można tłumaczyć na suka - przynajmniej od momentu, kiedy zaczęłam pisać historię Renesmee i Demetriego. Cóż, w tym imieniu po prostu coś jest.
    Rozdział genialny, chociaż końcówka doszczętnie mnie rozwaliła. Christianowi brakuje jedynie szurniętego makijarzu i powiedzonka „Zagrajmy w grę". Ach, dobre serce - jasne. A ja w takim wypadku jestem zawodową baletnicą.
    Cóż mogę jeszcze dodać? Gratulację z okazji urodzin bloga. To ważny moment, jestem tego świadoma. Mam nadzieje, ze wkrótce pojawi się kolejny rozdział, bo lubisz zaskakiwać i to w pozytywnym sensie. Dalej podtrzymuje to, co kiedyś napisałam - że jestem odcinalna w pozytywnym sensie. I już nie mogę się doczekać dalszych części.

    Pozdrawiam,
    Nessa.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nominowałam cię do Liebster Blog Awards i the Versatile Blogger Award. Więcej tutaj: http://lost-in-the-time.blogspot.com/p/liebster-awards-i-versatile-blogger.html =)

      Nessa.

      Usuń
    2. Dzięki, dzięki, niestety nie ogarnę tego wszystkiego na razie, bo w czwartek wyjeżdżam na dwa tygodnie i zajmę się tym jak wrócę :>

      Usuń
  12. Rozdział po prostu powalajacy :) Bardzo podoba mi sie sposób twojego pisania , taki lekki.
    Nie mogę doczekać sie już dalszego ciagu,
    Życzę weny i pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  13. No hey ;3 Zapraszam na Esme-Carlisle.blogspot.com 8. rozdział ;) Tak poza tym to co dzień wchodzę na twojego bloga, sprawdzam- a tu nic ;( Ale rozumiem, są wakacje itp. itd xd Lofffciam cię <3

    OdpowiedzUsuń
  14. Chciałabym poinformować, iż szablon nie zostanie wykonany.
    Grabarz pozdrawia.

    OdpowiedzUsuń

Czytam = komentuję.


Dziękuję za każdy komentarz, to wielka radość dla autora, gdy widzi, że jego praca jest doceniona.